นายกรวีร์ ปริศนานันทกุล ส.ส.บัญชีรายชื่อ พรรคภูมิใจไทย แสดงความเห็นถึงการแก้ไขปัญหาของการบินไทย ในหัวข้อ “การบินไทยรักใครเท่าฟ้า?” ระบุว่า
ถ้ากู้เงินโดยรัฐค้ำประกันแล้วเอาเงินไปลงทุนเพื่อสร้าง “ศักยภาพในการแข่งขัน” ให้สามารถแข่งขันกับสายการบินอื่นๆ และเติบโตอย่างยั่งยืน แบบนี้ผมเห็นด้วย
แต่การกู้เงิน (ซึ่งจากสถานการณ์คงไม่มีใครอยากให้กู้จึงต้องให้รัฐช่วยค้ำ) เพื่อเอาไปเสริมสภาพคล่อง เอาไปจ่ายค่าใช้จ่ายต่างๆ ของบริษัท ที่เกิดจากการบริหารงานที่ขาดประสิทธิภาพ #ต้องใช้เงินอีกเท่าไรถึงจะพอครับ?
ในขณะที่สถานการณ์ของธุรกิจในปัจจุบันที่กระทบโดยตรงจากโควิด-19 จนผู้ถือหุ้นคงไม่กล้าเปิดดูผลประกอบการของไตรมาสแรก ผมยังมองไม่เห็นเลยว่า เงิน 54,000 ล้านนี้จะไปทำให้ การบินไทยกลับมาบินได้อย่างสง่างามแบบเดิมได้อย่างไร?
หลายปีก่อน Japan Air Line JAL เคยเป็นรัฐวิสาหกิจเคยเป็นสายการบินที่มีรายได้มากที่สุดในเอเชีย เจอสภาพขาดทุนเรื้อรัง ไม่สามารถชำระหนี้ได้ สุดท้ายยื่นล้มละลาย เข้าโครงการฟื้นฟู ปรับโครงสร้างหนี้ เปลี่ยนผู้บริหาร ปรับโครงสร้างองค์กรใหม่ทั้งหมด สุดท้าย JAL พลิกสถานการณ์จากเป็นหนี้ หลายแสนล้าน กลับมาทำกำไร หลายหมื่นล้าน ในท้ายที่สุด...
หรือเราจะต้องอุ้มเพียงเพราะนี่เป็นสายการบินแห่งชาติ?
แล้วถ้าอุ้มเราจะต้องอุ้มกันไปอีกนานแค่ไหน ทำไม? เพื่ออะไรกัน?
ข่าวที่เกี่ยวข้อง