ตำนานแซนด์วิช และตำนาน Hamburger (กับซอสเดมิเกรส)

กับข้าวจานสำคัญๆ ที่รับประทานกับเป็นที่นิยมทั่วโลกนั่นมีที่มาที่น่าสนใจ ท่านลอร์ดแซนด์วิชผู้นิยมการเล่นไพ่มากกว่าพาชี, ในฐานะของบุรุษกีฬาบัตรผู้มิใคร่จะพลาดงานลุ้นแต้มลุ้นต่อแม้สักนาที, ขยิบตาให้ประดาวิเสทคนครัว ลด-ละ-เลิกแบบธรรมเนียมนั่งโต๊ะ_กรีดจานรับประทานอาหารกันเสียชั่วคราว เอาชิ้นเนื้อลอยจานนั้นประกบเข้าด้วยขนมปัง 2 ด้านกันเปื้อนมือ แล้วหยิบถือกัดกินมือหนึ่ง อีกมือหนึ่งยังคงตีเผตีไพ่ได้อย่างสราญในอารมณ์ เป็นที่มาของอาหารจานใหม่ว่า “Sandwich” ตามราชทินนามของขุนนางท่านลอร์ด

ในขณะที่เมืองไทยเรานั้น คราวหนึ่งเกิดวลีคลั่งไคล้ว่า (ใคร) “เอาสเต็กมาแลกก็ไม่ยอม” บ่งนิยามความหมายว่าชิ้นเนื้อโคหนาองคุลีนั้นยามทอดไฟเข้าแล้วเป็นของมีค่า ราคาก็มิได้เยาว์ ใครมีได้บริโภคเข้าไซร้จะนับได้ว่าน่านับถือ(มีสตางค์)

ทีนี้ว่าคราหนึ่งวิเสทพ่อครัวเยอรมันแถวละแวกเมือง Hamburg ฮัมบวร์กเกิดประสพเหตุขาดแคลนเนื้อชิ้นแผ่นสวยๆจะทอดทำสเต็กเข้า เลยขวนขวายเอาประดาเศษเนื้อ มาสับเข้าด้วยกันกับหอมหัวใหญ่ใส่แป้งขนมปังนิดหน่อยพอให้เนื้อและหอมสับนั้นจับกันติดก้อน จากนั้นทอดลงบนกระทะเหล็กพื้นหนาร้อนไฟ ได้ที่แล้วเอาราดน้ำหยั่นเกรวี่มาเสิร์ฟผู้โดยสาร

โดยสารอะไร?

ขออภัยลืมบอกไปว่าวิเสทพ่อครัวเยอรมันผู้นี้ไปประสบเหตุขาดแคลนเนื้อชิ้นทำสเต็กระหว่างลอยเคว้งอยู่กลางสมุทร ใช่แล้วท่านผู้คิดค้นรายการขายผ้าเอาหน้ารอดผู้นี้เป็นเชฟมีฝีมือประจำเรือเดินทะเล!

ยามเสิร์ฟผู้โดยสารท่านจึงอ้อมแอ้มตอบคำแก่ผู้ถามไถ่ว่านี่หรือคืออะไร? ทำไมรสอร่อยนุ่มนวล

ว่า อ้อ มันคือ “Hamburg Steak”-เนื้อทอดสไตล์ฮัมบวร์กบ้านผมอย่างไรเล่า

ผู้โดยสารก็รับประทานด้วยความปิติปรีดาด้วยว่าฟันฟาง(ปลอม)ที่ใส่มายังคงรักษาอาการติดกับเหงือกเอาไว้ได้ ก็เนื้อเขานุ่มนวลโอชา หาความเหนียวเคี้ยวลำบากที่ไหนมี

นสพ.ฐานเศรษฐกิจ ปีที่ 40  หน้า 23 ฉบับที่ 3,653 วันที่ 14 - 17 กุมภาพันธ์ พ.ศ. 2564