"แก่นแท้ในศิลปะแบบผมคือ อิสรภาพ"เจนวิทย์ ไชยสี ศิลปินจากปลายด้ามขวานทองระบุในเบื้องต้น
“เสียงนกโพระดกร้องไกลๆ ท่ามกลางความสงบของวัดเเบบชาวพื้นถิ่นปัตตานี ยังเป็นภาพให้ผมถ่ายทอดออกมาเป็นงานได้ “
ชายคนหนุ่มเลือดเมืองปัตตานีโดยกำเนิด"ปู่ย่าตายาย"เป็นคนระเเวกสามจังหวัดชายเเดนใต้ เเละพูดภาษาถิ่นใต้ “เจ๊เห” ท่ามกลางวัฒนธรรม ผู้คน รสอาหาร เสียงดนตรีพื้นถิ่น กลิ่นลมเล ผลไม้ป่าจากชายเขา ทุ่งนาที่มีผู้คนใช้ชีวิตประจำวันอยู่ เสียงกล่าวอาซานปนบทพระสวดผสมไหว้กงเต็กเเถมไหว้ผี
"ต่างนานาในข้างต้นหลวมรวมให้เป็นผม"ชายคนนี้ซึ่งผ่านรั้วคณะจิตรกรรม ประติมากรรมเเละภาพพิมพ์ มหาวิทยาลัยศิลปากร ซึ่งตอนนี้เป็นศิลปินอิสระ วาดรูประบายสีหล่อเลี้ยงชีวิต
คำถามคือ ศิลปะในนิยามคืออะไร เจนวิทย์กล่าวว่า "ศิลปะของผมคือความงามของรูปอารมณ์ความรู้สึก คำว่า ความรู้สึก อารมณ์ มันเป็นนามธรรมมิใช่รูปธรรม รูปวาดที่ดูเหมือนๆ ดูรู้ว่าคือรูปอะไร สำหรับผมเป็นเเค่เปลือกนอก (กระพี้)
ผลงานเเต่ละชิ้นผ่านการกลั่นกรอง สังเคราะห์ ตีความ จากสิ่งที่ผมรู้สึกจริงๆ เช่น กลิ่นฝน ไอเเดด ฟ้าร้อง เสียงลม นกผสมพันธ์ุกัน เสียงดนตรี ลูกงูเห่าฉกตีนก้อนเมฆ เเม้เเต่ลูกอีเเดงชอบกินน้ำบูดู เเละลมพัดใบหูของชายชรา สามารถนำความรู้สึกต่อสิ่งเหล่านี้มาสร้างเป็นงาน ผู้คนที่จะสามารถรับรู้เเละเข้าใจถึงงานของผมต้องมีประสบการณ์ เเละก้าวผ่านความจริงทางสายตา เพื่อเข้าไปสู่ความงามของอารมณ์ความรู้สึก"