แม้จะเห็นโครงสร้างพระเมรุมาศมาแต่ไกล แต่พอได้เข้ามาใกล้กลับยืนอึ้งจนแทบจะลืมกดชัตเตอร์ หากไม่ได้ยินเสียงเตือนสติจากคุณครูสุรกานต์ให้แยกย้ายกันไปถ่ายภาพก็คงจะตะลึงยืนมองอยู่อีกนาน เสียงของครูมาพร้อมกับความคิดที่ดังขึ้นในหัวว่า นี่คงถึงเวลาที่จะต้องตระหนัก ในหน้าที่ของเราแล้ว
ณ ท้องสนามหลวง ที่กำลังเต็มไปด้วยอาคารและสิ่งปลูกสร้างต่างๆ รวมถึงวัสดุอุปกรณ์ที่จัดเก็บไว้ในแต่ละจุดพวกเราต่างก็แยกย้ายกันหามุมของตัวเองกระจายไปรอบๆ พระเมรุมาศ ในแต่ละทิศ ท่ามกลางแสงแดดยามบ่ายปลายเดือนเมษายน บนผิวดินขรุขระที่ยังไม่เสร็จดีมองเห็นพี่ๆ สื่อมวลชน ต่างแยกย้ายกันไปตามพื้นที่ต่างๆ และ ทำงานของตัวเอง
ขณะเดินเก็บภาพ มิได้มีแต่เพียงอาคารและสิ่งปลูกสร้างที่ยิ่งใหญ่ เบื้องหน้าเท่านั้นที่เป็นพระเอกในกล้อง ถ่ายภาพของเรา การเป็นอาคารซึ่งกำลังก่อสร้างทำให้เราได้เห็นคนทำงานในบทบาทต่างๆ ซึ่งกำลังมุ่งมั่นทำหน้าที่ของตนเองให้ดีที่สุดไม่ใช่เพียงเพื่อให้ งานเสร็จทันกำหนดเวลา แต่คือการทำสิ่งที่ดีที่สุดเพื่อน้อมเกล้าฯ ถวายในหลวงรัชกาลที่ 9 เป็นครั้งสุดท้าย การกวาดตามองเจาะไปตามมุมต่างๆ ตั้งแต่ฐานพระเมรุมาศ เราได้มองเห็นภาพอารมณ์ของคนในหลายความรู้สึกบางคนหน้าตาเคร่งเครียด อาจเป็นเพราะต้องทำงานกลางแดดจัดเป็นเวลานานระหว่างนั้นเองสิ่งที่หัวใจและกล้องในมือเรียกร้องคือการเฝ้ามองหารอยยิ้มเล็กๆ จากคนงานสักคนที่ระยะเลนส์สามารถจับภาพได้แล้ว ความตั้งใจนั้นก็สำเร็จ ฟิล์มก็ได้ช็อตที่มองหานั้นมาในบ่ายวัน หนึ่งของเดือนพฤษภาคม รอยยิ้มที่จริงใจภายใต้หมวกนิรภัยสวมหน้ากากคลุมด้านข้างของใบหน้าไว้ของคนงานคนหนึ่งทุกรอยยิ้มของบุคคลในภาพเป็นกำลังใจชั้นเยี่ยมที่ทำให้ฟิล์มตั้งหน้าตั้งตาทำหน้าที่มากขึ้นไปอีก
“เพราะคนทำงานทุกคนคือคนสำคัญ” พวกเราถูกสอนมาให้ถ่ายภาพทุกอย่างที่เราเห็น ทั้งงานเบื้องหน้าและงานเบื้องหลังโดยเฉพาะคนที่อยู่เบื้องหลัง ที่กำลังทำงานหนัก กลับไม่ค่อยได้มีโอกาสถ่ายภาพหรือมีภาพของตนเองสักเท่าไหร่ หน้าที่เก็บภาพคนทำงานเบื้องหลังจึงกลายเป็นส่วนหนึ่งในงานของพวกเราทุกคน ถึงพวกเราจะเป็นแค่เด็กคนหนึ่งแต่เราหวังว่าภาพที่เราได้ถ่ายนั้นจะสามารถนำไปใช้ประโยชน์หรือส่งต่อความสุขให้กับบุคคลในภาพต่อไปได้ทุกคนในชมรมรู้กันดีเพราะเราก็เป็น อีกหนึ่งกลุ่มคนทำงานเบื้องหลัง เราจึงไม่ลืมที่จะถ่ายภาพสมาชิกด้วยกันเอง เราทุกคนอยากจะแชร์ภาพที่เราถ่ายให้คนเบื้องหลังได้เห็นตัวเองในมุมที่ เขาไม่เคยเห็นมาก่อน ตามพระราชดำรัสของพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวรัชกาลที่ 9 ซึ่งเป็นเครื่องยึดเหนี่ยวจิตใจ ของชมรมฯ ซึ่งเราทุกคนต่างก็คุ้นเคยเป็นอย่างดี
ละจากความร้อนภายนอกเข้ามาในอาคารซึ่งกำลังประกอบสร้าง พระโกศจันทน์และพระหีบจันทน์ ความเย็นจากเครื่องปรับอากาศทำให้เหงื่อที่ซึมออกมาจนเต็มแผ่นหลังค่อยๆ ลดลงการได้มองเห็นภาพการทำงานของคุณลุง คุณป้า ที่กำลังง่วนอยู่กับไม้จันทน์แผ่นเล็กๆ เพื่อให้ได้รูปร่างตามแบบที่กำหนดไว้ก่อนประกอบขึ้นเป็นแต่ละชิ้นส่วนในพระโกศจันทน์และพระหีบจันทน์พวกเราได้มีโอกาสพูดคุยสั้นๆ กับคุณลุงคุณป้าจิตอาสา ระหว่างทำงาน ซึ่งดูเหมือนจะสนใจช่างภาพเยาวชนอย่างเราเป็นพิเศษ คุณลุงบางท่านก็ชวนคุยเพลินจนลืมหน้าที่ไปชั่วขณะ พอมีโอกาสได้มาหลายครั้งเข้าก็คุยกันจนสนิทเหมือนรู้จักกันมาเป็นนานปีเสียแล้ว บางวันที่มาเก็บภาพตามกำหนดการในตอนเช้า คุณลุงจิตอาสาก็แอบแซวมา “วันนี้หนีเรียนมารึเปล่า เดี๋ยวลุงจะไปฟ้องซิสเตอร์นะ”คุณลุงพูดอย่างติดตลกเป็นบทสนทนาที่ สร้างเสียงหัวเราะให้กับคุณลุงหลายๆท่านที่นั่งฉลุลายอยู่บริเวณนั้น บ้างก็ว่าอย่าไปแกล้งหลาน บ้างก็ขำขันตามประสา สอบถามได้ความมาว่า คุณลุงก็จบจากโรงเรียนคริสต์มาเหมือนกันนอกจากจะได้ภาพดีๆ กลับไป ยังได้มิตรภาพระหว่างวัยกลับมาอีกด้วย
อีกหนึ่งเหตุการณ์ที่ฟิล์มรู้สึก ประทับใจ คือครั้งหนึ่งตอนที่ได้มีโอกาสเข้ามาถ่ายภาพในบริเวณที่จิตอาสากำลังฉลุลายลงบนแผ่นไม้เล็กๆ จำได้ว่า ฟิล์มทั้งถ่ายรูปสลับกับถามคุณลุงเกี่ยวกับไม้ส่วนที่คุณลุงกำลังทำอยู่อาจ จะด้วยความเอ็นดูหรืออาจจะรำคาญเสียงชัตเตอร์ของฟิล์ม คุณลุงท่านหนึ่ง เงยหน้าขึ้นมาถามฟิล์มว่า มาลองทำดูไหม จึงตอบคุณลุงไปด้วยความสงสัยว่า“หนูทำได้เหรอคะ” คุณลุงลุกขึ้นผายมือมาที่ที่นั่งตัวเองเป็นสัญญาณบ่งบอกให้ มานั่งทำดูเป็นครั้งแรกที่ได้จับเลื่อยฉลุ คุณลุงหยิบแผ่นไม้เล็กๆ ที่ไม่ได้ใช้มาให้ อธิบายวิธีบังคับเลื่อยไปตามเส้นที่วาดไว้บนแผ่นไม้ การใช้เลื่อยฉลุก็ไม่ได้ยากอย่างที่คิด ออกแรงนิดหน่อยกับสมาธิเล็กน้อย คุณลุงคงอยากให้รู้ว่าคุณลุงก็ต้องการสมาธิ ไม่ต้องกดชัตเตอร์รัวก็เป็นไปได้ คุณลุงแนะนำว่าให้จับเลื่อยตั้งให้ดี ระวังใบเลื่อยหัก พูดไม่ทันขาดคำฟิล์มก็ทำใบเลื่อยหักไปต่อหน้าต่อตาแต่คุณลุงบอกว่าเป็นเรื่องปกติไม่เป็นไร ได้แต่ขอโทษ งานฉลุลายคงไม่ใช่ทางของฟิล์มเสียแล้ว จึงลุกออกมาให้น้องๆคนอื่นได้ลองทำกันต่อไป กลายเป็นเรื่องดีดีที่ได้ลองทำอะไรใหม่ๆ ที่ไม่เคยทำ
พวกเราทุกคนในชมรมเด็กหลังเลนส์ โรงเรียนพระหฤทัยคอนแวนต์ผ่านการเป็นช่างภาพจิตอาสามาหลายต่อหลายงาน ทำให้เราเก็บภาพผู้คนทั้งเบื้องหน้าและเบื้องหลัง สะสมผลงานมาตลอด เราเคยอัดภาพแล้วนำมามอบให้กับเจ้าของภาพหลังจากเก็บงานความคืบหน้าเสร็จแล้ว พอพี่ๆ คุณลุงคุณป้าได้เห็นภาพของเราที่มีเขาอยู่ก็ ชอบใจกันใหญ่ เมื่อได้เห็นภาพของตัวเองระหว่างที่กำลังทำหน้าที่ หลังรอยยิ้มเหล่านั้นเป็นเครื่องแสดงว่าเราได้ทำหน้าท่ตี ามเป้าหมายที่วางไว้สำเร็จแล้วความรู้สึกเพียงแค่บุคคลในภาพมีความ สุขที่ได้เห็นภาพของเขา ก็คือความสุขที่ยิ่งใหญ่ของพวกเรา ต้องขอบคุณความกรุณาจากผู้ใหญ่หลายๆท่าน พี่ๆ สื่อมวลชนจากสำนักต่างๆ ที่เอ็นดูและแนะนำแนวทางที่ดีในการทำงานให้กับเราทุกคน ผู้เป็นเบื้องหลังของภาพ ทุกภาพของเราต่อไป
[caption id="attachment_208397" align="aligncenter" width="335"]
ภาพและเรื่อง:
น.ส.ชญาดา จิรกิตติถาวร (น้องฟิล์ม)
ช่างภาพชมรมเด็กหลังเลนส์
โรงเรียนพระหฤทัยคอนแวนต์[/caption]
จากหนังสือพิมพ์ฐานเศรษฐกิจ ปีที่ 37 ฉบับที่ 3,297 วันที่ 17 - 20 กันยายน พ.ศ. 2560
