แชร์ลูกโซ่ ตำนานอาชญากล (ตอน2)
แชร์ลูกโซ่ ตำนานอาชญากล (ตอน2) จาก เบลเลอโรฟอน ตัวไคมีร่า ถึง ชาร์ล พอนซี่ และเบอร์นาด มาดอฟ
(ต่อจากตอน 1)
อีทีนี้ก็มาถึงคนสยบปีกาซัส เรียกเอาความสามารถเด็ดดวงแห่งตัวมันมาใช้งานได้
เบลเลอโรฟอน เปนหนุ่มเยาวชน ชอบนักกับการปราบสัตว์ประหลาด มีผลงานพิฆาตตัวไคมีร่าเปนที่ประจักษ์ (คนสายวิทย์จะคุ้นชื่อไคมีร่า ที่เอาไปตั้งชื่อ สิ่งแปลกๆทางวิทย์) เปนลูกของมหาเทพโพไซดอน (คนสายไม่วิทย์ก็จะคุ้นชื่อโพไซดอน ที่เอาไปตั้งชื่อสถานบำเรอทางรัชดา)
เมื่อแกก็ปรารถนาจะไปฆ่าตัวไคมีร่า ที่ผสมระหว่างงู แพะ มังกร สิงโต _แหม่ ยังกะปีนักษัตร มะเส็ง มะโรง มะเเม ขาล! ไปถามนักปราชญ์ ก็ว่ากำลังตนอาจไม่พอ ต้องมีม้าปีกาซัสช่วยและต้องไปขอพร_bless จากเทพเทวาเสียก่อนถึงจะสำเร็จผล
เบลเลอโรฟอน ก็ไปนอนเฝ้าวิหารเทพีอะเธน่า จนท่านเสด็จมา มอบอานทองคำไว้ให้_เพื่อเอาไปครอบปีกาซัส, เพื่อสยบปีกาซัส, แล้วขี่ปีกาซัสไปจัดการกะไคมีร่าต่อไป.
ก็ให้นึกถึงว่า จ็อป_สามารถนี่หละหนาก็คือ เบลเลอโรฟอน เอาอานทองไปครอบปีกาซัสสยบได้ แล้วส่งให้ดีเอสไอในนามอะธีนา นำพาไปปราบแชร์ลูกโซ่พันธุ์ไฮบริดผสมพิศดารไคมีร่า ที่สยายปีกแลสาขาหมุนเงินวงแชร์ต่อไปได้อีก 7 วง!
เผื่อจะสงสัยว่าแชร์ลูกโซ่ เปนอย่างไร ก็คงต้องเล่าเอาไว้ มันเริ่มจากว่าอีตา พอนซี่_ ชาร์ล พอนซี่ น่ะซี แกเปนมนุษย์อิตาลีอาชญากล, ตั้งกะปีมะโว้ 1920 เปนต้นเค้าเอาวิทยาการลวงโลกที่เคยมีในนิยาย มาทำให้มันเปนจริง คือ หลอกเอาเงิน คนหนึ่งไป แล้วจ่ายคืนเขานิดหน่อยให้เปนอย่างดอกเบี้ยลงทุน แล้วก็ไปยืมอีกคนหนึ่งมาจ่ายคืนคนแรก แล้วทำคนที่สามอย่างคนแรก ทำคนที่สี่อย่างคนที่สอง ไล่ต่อๆๆกันไปเปนลูกโซ่
อีคนแรกก็สบายใจว่าเขาเอาเงินไปก้อนนึงแล้วมีการคืนค่าตอบแทนปันผลจริงๆโว้ย ก็โพนทนาบอกต่อกันไปว่าชีวิตดี๊ดี อยู่เฉยๆก็มีเงินกินเงินใช้ หารู้ไม่ว่าก็ไอ้เงินแกเองนั่นแหละที่ พอนซี่ มันเอามาทยอยให้คืน มิพักจะต้องกล่าวถึงคนที่สองสามสี่ห้าหก__โศกนาฏกรรมแสนหวานเดียวกัน ก็กลายเปนเกมส์ที่ใครเข้าก่อน ออกก่อนรวยกว่า ใครมาช้า_เข้าช้า ตัวใครตัวมัน!
ก็อีคนท้ายๆ พอลูกโซ่มันจวนจะหมุนไม่ไหว อีตาพอนซี่ก็จะหอบสตางค์หนีไปก้อนใหญ่ ไม่ได้ต่างอะไรกะเท้าแชร์หนี สมศรี วงศ์สวัสดิ์_ 555
จึงเปนกรณีที่มาของคำว่า แชร์+ลูกโซ่
งานของพอนซี่ ทำคนเดียวได้เรอะ?
มันก็ต้องมีเครือข่าย โดยเฉพาะ พวกแมวอ้วน FAT CAT ทางการเงินทั้งหลาย อย่างเบอร์นาร์ด มาดอฟ ที่ไปๆมาๆลงมือทำกันซะเอง (ซึ่งจะต้องเล่าสู่กันฟังต่อไป)
ฝ่ายก็เห็นว่า ผู้คนหลงเปนเหยื่อ เพราะเชื่อ_เชื่อถือ เท้า อีกฝ่ายก็เห็นว่า จะเท้าจะตีน_ก็อย่าโลภ ผลตอบเเทนมหาศาลยั่วใจมีที่ไหน
=>Too Good To Be True<=
งานของจ็อป_สามารถ เบลเลอโรฟอน ปฏิบัติการบนพื้นฐาน: ทุกคนมีความโลภ แต่รัฐต้องปกป้องคุ้มครองประชาชนอย่าให้ถูกหลอก
‘เรา’ ช่วยอะไรไม่ได้ เพราะไม่หมายใจวางในภาครัฐหนึ่ง ไม่มีทุนจะไปลงช่วยอีกหนึ่ง
ช่วยได้แค่บอกเล่าเรื่องปีกาซัส พอนซี่ และแมวอ้วน ให้ผู้คนรู้เปน cognitive กระตุ้นเตือนภาพจำในสมองทุกครั้งที่โดนใครๆมากางแผนลงทุนขายแชร์ลงทุน.
นสพ.ฐานเศรษฐกิจ ปีที่ 40 หน้า 23 ฉบับที่ 3,653 วันที่ 14 - 17 กุมภาพันธ์ พ.ศ. 2564