ความจริงเป็นสิ่งที่งดงามที่สุด
ความจริงคือทุกสิ่งของโลกนี้
แต่บางคนใช้ชีวิตที่หลีกหนีจากความจริงทั้งปวง แต่พึงปรารถนาให้ตนเองมีความสุขความสำเร็จซึ่งมันก็ไม่อาจเป็นจริงได้
บางห้วงบางตอนของชีวิตอาจพบความสุขบ้าง ความทุกข์บ้าง ย่อมเป็นธรรมดา เพียงแต่ว่าในยามที่เรามีความทุกข์เราจะบริหารจัดการกับชีวิตอย่างไรดี
การปล่อย การวาง เป็นเรื่องที่สำคัญ หลายคนอยากเรียนรู้ ว่าการปล่อยวางนั้นมีหลักในการคิดในการปฏิบัติอย่างไรพุทธศาสนาในฝ่ายปรัชญามหายานได้มีการแนะนำเกี่ยวกับวิธีการปล่อยวางเอาไว้ที่ค่อนข้างชัดเจนดังนี้
เมื่อมีสิ่งใดสิ่งหนึ่งเกิดขึ้นกับเรา แล้วทำให้ใจเราเป็นทุกข์ ให้เราอาศัยหลักการคิดในเรื่องนั้นๆว่าสิ่งนั้นเป็นแค่เพียงปรากฏการณ์ที่เป็นความจริงไม่ใช่เหตุการณ์คำว่าปรากฏการณ์ก็คือการเกิดขึ้นแล้วสลายหายไป
ปรากฏการณ์ไม่ต้องการเหตุและผล ในเรื่องนั้นๆ ว่าเกิดขึ้นได้อย่างไรดีหรือไม่ใช่หรือเปล่า
เมื่อเราไม่สนใจในมุมนั้น ก็เท่ากับเราเกิด ภาวะการยอมรับขึ้นในใจ ยอมรับในปรากฏการณ์นั้น โดยไม่สนใจ โดยไม่ต้องไปเรียกร้องหาเหตุผลใดๆ ถ้าทำแบบนี้ได้ก็ทำให้ใจของเราวางได้
แต่ถ้าเรายังมัวแต่ไปแสวงหาเหตุและผล กับสิ่งที่ปรากฏนั้นย่อมบอกให้ว่าเราจะไม่สามารถวางใจของเราได้ เราจะกลายเป็นผู้ที่ยังยึดมั่นถือมั่น และจะมีแต่ความทุกข์ในใจ ทั้งๆที่ใจอยากปล่อยวาง
เมื่อใจปรารถนาอยากปล่อยวางอย่างแท้จริง ก็ต้องเริ่มต้นด้วยแนวคิดที่ว่า
1.มองทุกเรื่องเป็นปรากฏการณ์มิใช่เหตุการณ์
2.ยอมรับในปรากฏการณ์นั้นๆ
3.ไม่ต้องไปถามหาสิ่งผิดสิ่งถูก ใช่ไม่ใช่ใดๆ ในสิ่งที่เกิดขึ้น
เพียงเท่านี้ก็สามารถปล่อยและวางได้แล้วและทำให้ใจของเราเบาขึ้น ทุกข์ของเราน้อยลง
ลองนำเอาไปปรับใช้กับชีวิตของเราดู ในยามที่เรามีความทุกข์ใจยากที่จะเคลียหรือบอกแก่ใครให้รับรู้ได้
เพราะเนื้อแท้ที่จริงนั้น... ความทุกข์อยากจากไปแต่ใจของเรานั่นต่างหากที่ไม่ยอมปล่อยและวาง