ครีบจาระเม็ด เคล็ดเก่า
เต๋าเต้ยเปนปลาน้ำลึก ตัวใหญ่เท่าใบกระทะ มีเกล็ดเล็กละเอียดนิดหน่อยไม่สังเกตก็ไม่เห็น ถ้าว่าให้ “ร้านแดง อาหารทะเล” แม่กลอง เอาลงกระทะทอดท่วมน้ำมันหมูใหม่ๆล่ะก็_ยกขึ้นมาใส่จานเปลเปนได้มีของกินวิเสทโภชนา
ขอเว้นพัก ณ บรรทัดนี้เพื่อทำความตกลงกับพิสูจน์อักษรฯ - วิเสทคือวิเสท ไม่ใช่วิเศษ
วิเสท เปนคำเก่าในรั้ววัง แปลว่า เชฟ (chef) เก่าพอกับประแดง ที่แปลว่า สจ๊วต (steward)
วิเสทโภชนาบรรทัดนั้นหมายถึงว่า อันว่าคนไม่มีฝีมือพ่อครัว ถึงได้ปลาเต๋าเต้ยดีวิเศษมาเพียงใด ทอดคุมจังหวะไฟร้อนเย็นไม่ลงตัว ก็ไม่มีทางได้สำเร็จโภชนา
ลางเนื้อบอกไว้ว่า ปลาดีๆอย่าไปทอดให้เสียชาติ(เกิด) ควรได้นึ่งหรือลวกเท่านั้นเพื่อสัมผัสรสวิเศษศักดิ์แห่งสกุลปลาอันสูง
การทอดเอากรอบมาช่วยนั้นผิดบาป บาปถึงขั้นศีลของนักบริโภคนิยมขาดสะบั้นเลยเทียว เพราะพ่อค้าในหน้ากากพ่อครัว นิยมนำความกรอบจากงานทอดน้ำมันมาเกลื่อนกลบความไม่สดแห่งปลาชนิดนั้นๆ
เอ้า_ปลาไม่สดทอดเสียกรอบ เคี้ยวไปจะได้รับรสรู้อะไรนอกเสียแต่ความกรอบกร้วมเท่านั้น
ลางยาก็ค้านว่า ปลาศักดิ์สูงเจ้า ทอดแล้วทั้งกรอบทั้งมัน ยิ่งจาระเม็ดเทาเต๋าเต้ยจานเมื่อกี้ที่ว่า ถ้าบิหักเอาครีบสัน ครีบอ่อน ทอดกรอบกร้วมมาเคี้ยวกิน มันจะยิ่งหอมยิ่งมัน เรียกได้ว่ามันบกอย่างสามชั้นแคบหมูต้องหลบชิดซ้ายให้มันทะเลโดนน้ำมัน
นั่นก็เปนความจริงชนิดที่ไม่อาจปฏิเสธได้ ยังมีผู้เข้าใจกลเม็ดเด็ดปลาอยู่ที่ปากตรอกจันทร์กรุงเทพพระมหานครอยู่ผู้หนึ่ง เขาคือยี่ห้อ “กิมโป้”
ตัวจาระเม็ดเทานั้น แล่เอาแต่หนั่นเนินเนื้อไปลวกทำข้าวต้มปลารสโอชา แต่ทว่าส่วนก้างและครีบที่เนื้อบางยังมีติดเหลืออยู่ เพื่อเอาสับพอดีคำแล้วทอดเสียในน้ำมันลอย ได้ของกินทีเล่นทีจริงกรอบมันเป็นความมันจากเนื้อบางและกระดูกนิ่มอันหาใดเทียมไม่ได้เลย
นสพ.ฐานเศรษฐกิจ ปีที่ 40 หน้า 23 ฉบับที่ 3,611 วันที่ 20 - 23 กันยายน พ.ศ. 2563