โตกมันเปนโต๊ะชนิดกลมอย่างเตี้ย มีไว้สำหรับชาวเหนือล้อมวงนั่งขดถวาย_ขัดตะหมาดเปิบกินสำรับกับข้าวร่วมกัน
เรียกประดาสำรับที่ตั้งอยู่รวมๆกันบนโตกนั้นว่า ขัน_ขันโตก ส่วนขันภาษากลางตักน้ำได้ชาวเมืองเหนือเรียกสลุง
ยามจะตั้งขันโตก นอกจากของกินเอาควันอย่างบุหรี่ยามวน ของกินเอาหวานน้ำตาลอ้อยแว่น ขนมหางตอง ส้มสูกลูกไม้แล้ว เขาจะต้องมีจิ๊น (ชิ้นเนื้อ) ทอด ไส้อั่วหมู ไส้อั่วข้าว ไก่เมืองหนังเหลือง มีแกงน้ำใสอย่างว่าแกงแค มีแกงน้ำข้นอย่างว่าแกงฮังเล มีแกงไร้น้ำอย่างว่าแกงโฮะ น้ำพริกต่างๆประกอบจิ้นแลข้าวนึ่ง อย่าได้ขาด พริกหนุ่มพริกอ่องพริกอีเก๋ ซึ่งถ้าว่าจิ๊นเนื้อนั้นนึ่ง ก็จำจะต้องเรียกหาพริกข่า มาจ้ำแนมเอาเผ็ดซ่าหอมฉุน
ส่วนว่าจิ๊นนี้ถ้าสับลงแล้วลาบสักนิดด้วยพริกลาบเมืองแล้ว
จะต้องได้บ่าลิดไม้_เพกาลิ้นฟ้าฝักแก่ขยำน้ำเกลือไล่ขม ฝักอ่อนไม่ต้อง ปิ้งไฟเผาขูดเขม่าทิ้ง หั่นขวางๆ กินแนมคู่กัน
ภาษาเหนือว่า “ชู้กันนัก” - สมรสกันมาก ตัดรสกับยอดปีบกาสะลองคำแช่น้ำเเข็งโซดา_อร่อยโอชาจนว่าหลับไปคืนนี้ต้องฝันถึง
นสพ.ฐานเศรษฐกิจ ปีที่ 40 หน้า 23 ฉบับที่ 3,587 วันที่ 28 มิถุนายน - 1 กรกฎาคม พ.ศ. 2563