พุทธะก็เป็นมนุษย์ธรรมดาเหมือนเรา

หลายคนศึกษาพุทธประวัติแล้วต่างก็ย่อมจะมีความคิดไปว่า พระพุทธเจ้าทรงเหนือมนุษย์ในด้านการปาฏิหาริย์ต่างๆนานา แต่ถ้าเมื่อได้ศึกษาลงในมุมลึกจริงๆแล้วเราจะเข้าใจในรายละเอียดที่แตกต่างไปเลยว่า แท้จริงพระพุทธเจ้าก็เป็นมนุษย์ธรรมดา ที่มีเพียงจิตใจเหนือมนุษย์ทั่วไปด้วยการไม่มีความโลภ โกรธ และหลง ใดๆ 

การที่เป็นมนุษย์คนหนึ่งที่ใจสูง..ย่อมเหนือกว่ามนุษย์ทั้งปวงแลทำให้สิ่งที่เราไม่สามารถมองเห็นได้ด้วยตาอาทิ เทพ เทวดา ทั้งหลายต่างคอยมาประคองอุปัฏฐากอุปถัมภ์ เพราะจิตใจที่ไร้ภาวะอันเป็นบาปกรรมทั้งปวงนี้เองเป็นที่ชื่นชอบของเทพเทวดาสิ่งศักดิ์สิทธิ์ทั้งปวง

คนธรรมดาอย่างเราถ้าฝึกใจบ้าง เพื่อลดความโลภโกรธหลงลงให้ทุเลาชีวิตของเราในยามที่ติดขัดใดๆ บางทีอามีสิ่งที่เรียกว่าปาฏิหาริย์เข้ามาในชีวิตเช่นกัน 

ดังคำที่ปราชญ์ทั้งหลายกล่าวเอาไว้ว่า...มือที่ให้ปล่อยสิ่งของนั้นแล้วใจเจ้าก็ควรปล่อยสิ่งของที่ให้นั้นออกด้วย  บางคนพอทำความดีให้ทานใดๆมือปล่อยไปแล้วแต่ใจก็ยังไปยึดติดในการกระทำของตนเอาไว้คุยฟุ้งคุยยาวว่าไปให้ทานที่นั่นที่นี่มา..

เหตุที่กล่าวว่าพระพุทธเจ้าก็เป็นมนุษย์ธรรมดา เห็นจะเป็นช่วงที่พระองค์จะเสด็จดับขันธ์ปรินิพพาน ทรงถ่ายท้องอย่างหนักประการหนึ่ง อีกประการหนึ่งพระองค์เคยตรัสแก่พระนันทกะว่า ทรงเมื่อยหลัง 

ความคือ ครั้นเวลาเย็น เสด็จออกจากที่หลักเร้นไปศาลาของพระนันทกะที่โยมสร้างถวาย ครั้นไปถึงพระนันทกะกำลังแสดงธรรมอยู่ ทรงยืนรออยู่ด้านนอกจนการแสดงธรรมนั้นจบลง  พระองค์ให้เกียรติแก่ผู้แสดงธรรมมากแม้จะเป็นเพียงแค่พระสาวก 

หลังจากการแสดงธรรมนั้นจบลง ทรงเคาะที่ลิ่มประตู แล้วกระแอมไอพระภิกษุด้านในจึงเดินมาเปิดประตูให้พระองค์ ทรงตรัสกับพระนันทกะสาวกว่า

“ดูก่อนนันทกะ ธรรมที่เธอแสดงยาวมาก แจ่มแจ้งแก่ภิกษุ เรายืนฟังจนจบการแสดงธรรม ที่ซุ้มประตูด้านนอก หลังของเราย่อมเมื่อย”
จาก นันทกสูตร น.อํ ในพระไตรปิฎกไทยเล่มที่23 

ในบางครั้งเราเองต่างหากที่เข้าใจและมองอะไรแต่ในมุมของอรรถ คือ การอธิบายแบบการยกตัวอย่างเกินไป จนอาจจะลืมมองในมุมของความเป็นธรรมดาๆที่เรียบง่ายแต่ว่างดงาม