ยาสั่ง

ก่อนนี้ตอนเปนเด็กนึกตะกรามก็ร้องจะกินไอ้โน่นไอ้นี้ “โบราณ” ท่านก็ว่า ‘เออ_เที่ยวไปบอกใครว่าตัวเราน่ะชอบกินอะไร กระเดี๋ยวเขาทำยาสั่งใส่เข้าให้ ก็ตายแหง๋เท่านั้น’
 

นี้เปนที่มาของบทสนทนาระหว่างหลานกับตาว่าด้วย ‘ยาสั่ง’ ยาสั่งนั่นเขาสั่งไว้ สั่งว่าเราชอบกินอะไร ถ้าว่าได้กินของนั่นแล้วเข้าไปแม้เพียงคำหนึ่ง_ก็ตาย

ท่านแหย่มาว่าตกลงแล้วชอบกินอะไรล่ะว่ามา
 

จึงตอบไปว่า “เอิ่ม_ชอบกินเกี๊ยวน้ำหมูแดง” 
 

‘อย่างนี้ พอเขาทราบรู้ทำสั่งไว้พอเราไปกินก็ตายอย่างงี้หรือขรั่บ?’
 

ท่านก็ว่า ‘เออ_อย่างงั้นหละ’

จำเนียรกาลผ่านมา ก็ให้คิดว่ามันจะไปสั่งกันอย่างไง๊ในเกี๊ยวน้ำหมูแดงนั่น? ก็ของเรากินเองซื้อเอง กินมานานเอร็ดอร่อยโอชาอิ่มท้อง จึงไปกราบเรียนถาม “โบราณ” ท่านอีกครั้ง
 

ท่านก็ถามย้อนขึ้นว่า อีเกี๊ยวน้ำหมูแดงที่ว่าชอบนั่น มัน เกี๊ยวใส่กุ้งเปนตัวๆแบบที่เคยไปกินกันที่แม่กลอง หรือ ว่าเกี๊ยวหมูสับธรรมดาแบบว่าที่ตลาดบ้านเรานี่ 
 

ด้วยอำนาจตะกรามนั้น ก็รีบตอบไปโดยพลันว่า ต้องเเบบใส่กุ้งซิ
 

เท่านี้ท่านก็หัวร่อ_เอ่ยปากว่า ‘55_เสร็จ เดี๋ยวจะสั่งให้ตายด้วยกินกุ้ง’
 

งวดนี้จึงได้วิชาว่า ยาสั่งนั้น เขาไม่ได้สั่งลงในเมนูพิศดาร แต่เขาสั่งลงในตัววัตถุดิบเอามาทำเนื้ออาหาร อย่างว่าถ้าโปรดปรานกุ้งแม่กลองกุ้งน้ำเค็มน้ำกร่อยนี้ พ่อมดหมอผีผู้ทำการสั่ง เขาจะเอากุ้งชนิดเดียวกันนั้น ไปคลุกกับผงยาพิษที่ได้จากเปลือกไม้รากไม้ และอะไรต่างๆอีกมากที่ทำพิธีพลีมา  

จากนั้นเขาก็เอาไปให้ตัวกิ้งก่าที่เลี้ยงไว้กิน อีกิ้งก่านี้ก็มิทราบทีว่าสายพันธุ์มันอะไร เขาปกปิดกันนัก ชั่วแต่ว่าวานนี้ไปเมืองพิศณุโลกสองแคว เจอตัวหนึ่งสีสวยประหลาดยังกับ mercedes สี indicoliteจึงถ่ายรูปมาสมมติประกอบเรื่อง
 

เอาเปนว่าไอ้กิ้งก่าพ่อมดพอกินกุ้งคลุกพิษเข้าไป ก็ตายม่องเท่ง เขาก็จับศพกิ้งก่าอมพิษนี้มาย่างไฟ ย่างจนแห้งดีแล้วเอาตำบดเปนผงๆ_ก็จะสำเร็จผลได้ตัว “ยา” เอาไว้ “สั่ง”
 

อีตัวยากิ้งก่าพิษนี้ ผู้ปองร้ายหมายชีวิตก็จะเอาไปใส่ในสำรับกับข้าวให้เราท่านได้กินทุกวัน กินไปยาก็ซึมเข้าตัวไป แม้จะเรี่ยวเเรงถดถอยหน้าตาหมองคล้ำแต่ยัง_ยังไม่ตาย 
 

ถ้าหากว่าวันไหนเปรี้ยวปากอยากกินพ่อกุ้งน้ำกร่อยแม่กลองของโปรดเข้า ไม่ว่ามันจะจำแลงมาในรูปกุ้งเกี๊ยวหรือกุ้งตัว ชั่วแต่ว่าตะหวักวักเข้าปากไป กลไกกำกับพิษยาสั่งกิ้งก่ากินกุ้งนั้นก็จะทำงาน คราวนี้ก็ตัวเขียวคล้ำม้วยมรณาอยู่คาชามก๋วยเตี๋ยว
 

ที่สำนักสุวรรณรัตน์ 1963 บางลำภู วันนี้เขามีให้ดูซึ่งอุปกรณ์ “โบราณ” กันยาสั่ง เปน poisonometer ชนิดหนึ่งตกทอดมาแต่ขุนนางยศคุณพร “โบราณ” ผู้ทนายความอาสาว่าอรรถคดี รู้ตัวดีว่ามีผู้ประสงค์ปองร้าย แม้ว่าใครใกล้ตัวก็วางใจมิได้

แท่งมิเตอร์นี้ยาวคืบกว่า ทำจากเงินแท้ ประสมวัสดุอย่างงาช้าง ควั่นเปนข้อๆ ที่ปลายทำดุมหมุดเงินไว้ ยามจะกินอะไรเข้าท้องก็จำจะต้องทิ่มวัดเข้าไปในอาหารก่อน ด้วยว่าเงินนั้นอ่านพิษได้ ถ้าโดนพิษแล้วจะดำคล้ำ งานั้นก็อ่านพิษได้ถ้าโดนพิษแล้วจะดำคล้ำ กันไว้ดีกว่าแก้ กระเดี๋ยวแย่มันจะแก้ไม่ทัน!
 

อันนี้ก็เหมือนฝรั่งชอบนักเเร่โลหะเงิน เขาถือว่ามันมีความบริสุทธิ์มาก อะไรๆไม่บริสุทธิ เช่นผีหมาป่า มนุษย์ค้างคาว ให้เอาโลหะทำกระสุนยิงเข้าไป รับประกันว่าไอ้ที่ขี้โม้หนักหนาว่าฆ่าไม่ตายนั้น_ดับสะเหมียงเกลี้ยงกล้อง ศิลปวัตถุต่างๆของฝรั่งที่มีค่า จึงมีลักษณาการทำด้วยเงินบริสุทธิ์มากกว่าทองคำและของบางอย่างเช่นปากกางูmontblanc heritage serpant ทำฉลองอายุร้อยปี รุ่นที่เปนเงินดวงตามรกต ราคากลับแพงกว่ารุ่นทองคำ 18k ที่ดวงตาเปน บุษราคัมเสียอีก
 

ส่วนว่างาช้างนั้น ไม่พักต้องไปถามฝรั่งให้กังวลใจ ล้านนาเมืองเหนือบ้านเรานี้ ใครโดนยาสั่งเข้าไป ปู่ครูสล่าช่าง ท่านจะร่ายคาถาถอนแล้วใช้งาช้างฝนเข้ากับน้ำสะอาด จับคนป่วยงัดกรามกรอกปากเข้าไปจักทุเลาอาการได้เปนวิถีวิธีเอาตัวรอดรักษาชีวิตในยุคที่โรงพยาบาลสุขภาพตำบลยังไม่แพร่หลาย และหน่วยอาสากู้ภัยยังไม่คล่องตัวเหมือนอย่างในปัจจุบันนี้

นสพ.ฐานเศรษฐกิจ ปีที่ 42 หน้า 18 ฉบับที่ 3,787 วันที่ 29 พฤษภาคม - 1 มิถุนายน พ.ศ. 2565