กะหรี่ : HOW NATIVE INDIAN SHAPES BRITISH, the CONQUEROR,’s BEHAVIOR & TASTE ภาค 1
นับได้สัก 200 ปีกระมังที่บริเตนเข้ายึดครองดินแดนอนุทวีป_อินเดีย แทรกซึมในนามอีสต์_อินเดีย คอมปะนี หน้าฉากเปนพ่อค้าหลังฉากเปนทหาร (the king’s tradesmen) จนกระทั่งถึงวันประกาศการยึดครองในชื่อ บริติชราช British Raj, ราชอาณาจักรวรรดิ, รูล _ rule ปกครองโดยตรงจากศูนย์กลาง_ลอนดอนอันมีเจ้าประเทศราช_มีราชา มหาราชาครองรัฐเล็กๆในนาม Princely States แวดล้อมอยู่ก็ตั้งชื่อกันไป๊ สมมติกันไป๊ ว่าเปนที่ราชา_มหาราชาเจ้าประเทศครองรัฐ
ถึงปีเจ้าจักรวรรดิเขาก็เรียกไปทำเดอร์บา แสดงสักการะ British Crown เจ้าพระมหามงกุฎในฐานะผู้กุมอธิปไตยสูงสุดซะทีแล้วผู้ทรงมงกุฎ มาเองไหม?_ก็เปล่า ผู้แทนองค์มาแทนเสียมาก จะนิซาม ไฮเดอราบาดมุสลิม หรือ มหาราชาคุจราช ฮินดู โพกเพ็ชเพชรโพกผ้าดิ้นทองขี่ช้างฮาวสดัตบัลลังก์เงินยวง ยามมาเฝ้า แลจะไม่ต่างกันในสายตาผู้มาเปนเจ้าเข้าครอง!
จักรวรรดิส่งใครไปคุม
อนุทวีปใหญ่นี้ ?
_อุปราช _viceroy
มีพยุหโยธาหาญ ทหาร พลเรือน หมื่นแสนเข้าวางระบบอยู่ทำราชการถวายโดยประจำนำเอา “วัฒนธรรม” ฝ่ายอังกฤษ เข้าไปเผยเข้าไปแพร่ ยัดเยียดความเปนมาตรฐานผู้ดีวิกตอเรียนให้ชนท้องถิ่นปฏิบัติ
_ปฏิเสธรึ? กระเดี๋ยวจะถูกลงทัณฑ์แบบผู้ดี หลับทีก็หลับยาวไปเลย_ตื่นเอาภพหน้า!
จะคริกเก็ต_กีฬาประหลาดที่ปากีสถานเล่นแข่งกันจริงจังมาจนบัดนี้
จะดินเนอร์เข้าโต๊ะในเครื่องแบบรัดรึงตึงคอเชิดกินไม่ทันอิ่ม
จะสโมสรปิดสมาชิกกีดกั้นคนนอกในอุตสาหกรรมต่างๆ
ไปกระทั่งมารยาทเปิดหมวกให้สตรี แล้วจู่โจมจุมพิตหลังนิ้วมือหล่อน
ขวยเขิน_ขวยปาก _เขินนิ้ว !
ทว่า สิ่งบางอย่างที่เหล่าข้า_บริติช_ราชการ ยามพ้นภาระประจำการกลับมาแผ่นดินแม่แล้วโหยหา นึกถึงปากเอร็ดนึกถึงใจอร่อย ยามไกลบ้าน_อะไรบางอย่างที่ตนเองซึมซับและยินดีแลกเปลี่ยนวัฒนธรรมด้วยปรีดา
_กะหรี่ใช่ “กะหรี่”
เครื่องเทศอะไรบ้างก็ไม่รู้ปรุงปรน ผสมผเส ออกมาเปนผงป่นเหลืองวาวราวกับทอง
กะหรี่มีค่าแพงกว่าทอง
ไม่เชื่อก็ลองล่องเรือกำปั่นออกทะเลไปมหาสมุทรดูที ท่ามกลางความเวิ้งว้างและไม่เห็นฝั่งยามเรือแตกมีข้าวเคล้าทองคำ กะมีข้าวเคล้ากะหรี่ จานไหนจะดีกว่ากัน?
ธรรมเนียมอังกฤษ กินเนื้อ กินผัก ได้สัตว์มาสักกะขาก็กินสักวีก_ขี้เขียม
Leg of Lamb ขาแกะ ทำย่าง เถือเอาเนื้อบางๆ ราดด้วยน้ำเกรวี่ กินทีก็รอดไปมื้อ
วันต่อมาฝานเอาเนื้อที่เหลือบางๆ ราดด้วยเกรวี่ มีเยลลี่ลูกเคอแรนท์ดำกินแกล้ม รอดไปอีกมื้อ
วันต่อมา เถือได้เนื้อบางๆ ตรงแดงๆ ยังไม่โดนไฟโรยเกลือซะ เอามาป้าย ฮอร์สแรดิชดองน้ำส้ม วางขนมปัง กินเย็นๆ รอดไปอีกมื้อๆ
วันต่อมาเอาที่ยังเหลือติดขาไปอบ เถือได้เนื้อบางๆ ราดด้วยซอสสะระแหน่ กินกะมันฝรั่ง รอดไปอีกมื้อๆๆ
วันต่อมา เอาเนื้อข้อขาติดเอ็นไปเคี่ยว ทำสตูใส่ผักหัวผักหอม
ติดเตารึ? _เปล่า _เอาใส่หม้อเหล็กหล่อปิดฝาไปฝากไว้แถวกองไฟ กลับมาจากทำงาน_เปื่อยพอดีกิน! รอดไปอีกมื้อๆๆๆ
ใช่ อาทิตย์หนึ่งมี 5 วัน_อีก 2 วันไม่นับเพราะเปนชีวิตข้าราชการ_อังกฤษ
อีทีนี้ไม่ว่าจะใหญ่-เล็กไปราชการอินเดียต้องมีบ่าวไพร่_ประแดงประจำตัว ทำกับข้าว เสิร์ฟอาหาร ปูเตียง ซักรีด ขัดรองเท้า ปลุกตื่น เปนชาวอินเดีย_
ถึงวันสุดท้ายของสัปดาห์ ชายกึ่งทาสฝ่ายอินเดียบอกถาม
‘นายๆแกะชืดๆน่ะเหรอที่นายกิน’
“ใช่_กูกินอย่างวอนผู้ดี”
แขกงุนงง
‘นายๆสตูอารั้ย ที่นายโปรด’
“เอ๊ะ_สติว์_ผู้ดีสิวะ _มึงดัดลิ้นไพร่ออกเสียงเสียให้ถูก! คับปากนักกุจะส่งไปให้ราชแพทย์ที่ลอนดอนขริบผ่า”
‘ไม่ได้ความ!’_ประแดงได้แต่คิดแบบไพร่ๆ ไม่กล้าออกเสียงผู้ดี!!
เพื่อตอบสนองความเมตตาที่นายจะกรุณาพาไปตัดขริบขอบลิ้น_อย่างสัตว์ทดลอง experimenting animal
แล้ววันหนึ่ง แกะก่อนย่างก็ถูกหั่นเปนชิ้นๆ ชโลมด้วยกะหรี่ หมักในนมเปรี้ยว_กษีรสมุทร ผัดน้ำมันฆี
แล้วอีกวันหนึ่ง ขาเอ็นแกะก็ถูกเลาะเนื้อ ต้มแกงใส่ถั่วและกะหรี่ ปรุงปรน
ด้วยความลังเลสงสัยที่ไม่อาจปิดกั้น ลิ้นผู้ดีเมื่อได้สัมผัสรสกะหรี่ถึงแม้กลั้นวจีได้_แต่ไม่อาจปิดใจลิงโลด!
วางมาดอย่างนายๆ แล้วเชิดหน้าสั่งการไม่ขยับริมฝีปากแต่เปล่งเสียง
“ทีหลังลองให้แม่แกใส่เนยอังกฤษ แทนฆีเนยเหม็นของแกนะ มีอยู่อับนึงกระป๋องทองนั่นหละ แล้วก็อัลมอนด์ฝานบางๆสักหน่อยด้วยเอามัน อ้อ ฉันไม่อยากจะบอกว่า ใส่ลูกเกดอาจจะช่วยให้รสดีขึ้น”
บ่าวไพร่ยิ้มฉีกถึงหูที่นายชม พลางครุ่นคิด__ทำไมมึงไม่ใส่ในสติว์ของมึงเองบ้าง[วะ]
(พวกกูสู้ทนฝืนกลืนสติว์ที่มึงเหลือมานานเกินไป)---วรรคนี้ยังคงเปนความคิดในสมองที่ประแดงบอกกับตัวเอง 55
หน้า 22 หนังสือพิมพ์ฐานเศรษฐกิจ ปีที่ 39 ฉบับที่ 3,491 วันที่ 28 - 31 กรกฎาคม พ.ศ. 2562
