จากเลนส์สู่เรื่องราว ... บันทึกประวัติศาสตร์ของแผ่นดิน ตอน 12

26 พ.ย. 2560 | 02:20 น.
MP26-3315-6A 0916

“หนูน้อย หนูน้อย หนูจะไปไหนเหรอ” เสียงเรียกในระยะใกล้จากคุณยายที่มาเฝ้ารอริ้วขบวนพระบรมราชอิสริยยศ งานพระราชพิธีถวายพระเพลิงพระบรมศพ พระบาทสมเด็จพระปรมินทรมหาภูมิพลอดุลยเดช บรมนาถบพิตร ท่ามกลางแสงแดดจ้า มือที่เริ่มหย่อนคล้อยตามกาลเวลา พนมถือพระบรมฉายาลักษณ์ ‘ในหลวง รัชกาลที่ 9’ ไว้แนบอก และดวงตาที่แดงระเรื่อเหมือนเพิ่งผ่านเส้นทางของน้ำตาที่ไหลรินมาเป็นสาย หันมามองที่หนู พลางยกมือเรียกหนูด้วยความเอ็นดู และถามใกล้ ๆ ว่า “หนูมาทำอะไรเหรอลูก” เด็กหญิงในชุดนักเรียน ผูกเปียทั้งสองข้าง พร้อมด้วยปลอกแขน ‘สำนักหอจดหมายเหตุแห่งชาติ บันทึกเหตุการณ์พระราชพิธีฯ’ จึงตอบไปด้วยความภาคภูมิใจว่า “หนูมาบันทึกเหตุการณ์ประวัติศาสตร์ค่ะ”


MP26-3315-9A
MP26-3315-5A MP26-3315-7A

เพียงได้ยิน คุณยายก็ยิ้มกว้าง แล้วตอบกลับมาว่า “เก่งมากเลยหนู ถ่ายรูปไว้เผื่อยายบ้างนะ หนูโชคดีมาก ๆ เลยนะ ที่ได้มีโอกาสทำสิ่งดี ๆ แบบนี้ สู้ ๆ นะลูก ยายจะเป็นกำลังใจให้ ถึงแม้เราจะเหนื่อย เราเหนื่อยได้ แต่เราท้อไม่ได้ ทำหน้าที่ของหนูให้ดีที่สุดนะลูก” ในขณะที่คุณยายกำลังพูดนั้น เหมือนหัวใจของคนไทยเชื่อมถึงกัน น้ำอุ่น ๆ ก็เอ่อขึ้นมาในตาของหนู และกราบลาคุณยาย เดินไปยังจุดถ่ายภาพต่อไป การไม่รู้จักกันมาก่อน แต่เชื่อมโยงและสื่อถึงกันได้ เพราะพวกเรามีพระมหากษัตริย์ที่รักยิ่งองค์เดียวกัน


MP26-3315-4A MP26-3315-3A MP26-3315-1A MP26-3315-2A

คำพูดของคุณยายไม่กี่ประโยค ทำให้เด็กหญิงคนหนึ่งที่พยายามหัดถ่ายภาพให้ดีที่สุด ทำดีที่สุด เพื่อในหลวง การเดินทางมาถ่ายภาพงานพระราชพิธี สำหรับพวกเราแล้ว ไม่ใช่เรื่องง่ายเลย เพราะงานที่เกิดขึ้น เราทุกคนต้องเรียน ต้องทำการบ้าน ต้องสอบ แต่พวกเราพยายามทำทุกอย่างเต็มที่ เพื่อให้สามารถติดตามกำหนดการเปิดพื้นที่พระเมรุมาศสำหรับสื่อมวลชนให้ได้เข้าทำข่าวในทุกครั้ง เพราะการได้ไปถ่ายภาพ ได้ไปทำหน้าที่ของตนเองให้มีประโยชน์ ทำให้หนูรู้สึกว่า ถึงแม้ทุก ๆ คนจะมาจากคนละที่ คนละจังหวัด แต่ดวงใจที่พาทุกคนมาถึงที่นี่ ทุกคนมาด้วยหัวใจดวงเดียวกัน คือ หัวใจที่รักพ่อหลวง ...

วันที่ 26 ต.ค. 2560 งานของพวกเราเริ่มตั้งแต่ตี 3 พวกเราตื่นกันตี 2 ตี 3 ติดต่อกันทุกสัปดาห์ ตั้งแต่วันซ้อมริ้วขบวนฯ ในครั้งแรก จนถึงวันที่คนไทยทุกคนไม่อยากให้มาถึง วันนั้นหนูเดินถ่ายรูปทั้งวันทั้งคืน ทุกย่างก้าวที่หนูเดิน ทุก ๆ สถานที่ที่หนูนั่ง จะได้ยินเสียงคนร้องไห้ เห็นคนกำลังเช็ดน้ำตาที่กำลังไหลรินออกมา ไม่มีที่ไหนเลยที่หนูจะไม่เจอสิ่ง ๆ นี้ วันนั้นหนูตั้งใจที่จะถ่ายรูปให้ออกมาสวยและออกมาดีที่สุด ถึงแม้ว่าอาจจะไม่ดีในสายตาของใครหลาย ๆ คน แต่หนูก็ตั้งใจและพยายามที่จะทำหน้าที่ของหนูให้ดีที่สุด นอกจากประชาชนที่หนูได้เห็นแล้วนั้น หนูยังเห็นพี่ ๆ จิตอาสา ที่ทนเหนื่อย ทนตากแดด ตากลม ตากฝน เพื่อดูแลความสะดวกสบายให้แก่ประชาชน ถึงแม้ว่าอากาศจะร้อนขนาดไหน แต่พี่ ๆ จิตอาสาก็ดูแลความสะดวกสบายให้แก่ประชาชนด้วยรอยยิ้มที่เปี่ยมไปด้วยความเต็มใจ อาจจะมีบ้างในบางครั้ง ที่ประชาชนยังไม่เข้าใจในกฎระเบียบ และอาจจะเกิดปัญหากันบ้าง แต่พี่ ๆ จิตอาสาก็คุยกับประชาชนด้วยใจและอธิบายด้วยเหตุผล แล้วทุก ๆ คนก็ต่างเข้าใจซึ่งกันและกัน สุดท้ายนี้ หนูอยากจะบอกว่า ถึงแม้ว่า ‘ในหลวง รัชกาลที่ 9’ ท่านจะจากเราไปแล้ว แต่คำสอนของท่านยังอยู่ เราจงนำคำสอนของท่านมาปฏิบัติตามคำสอนของท่านด้วยใจที่รักจริงค่ะ

 

[caption id="attachment_232122" align="aligncenter" width="503"] เรื่อง/ภาพ: นางสาวพชรธร สุวรรณวิเศษ โรงเรียนพระหฤทัยคอนแวนต์ เรียบเรียง: บุรฉัตร ศรีวิลัย เรื่อง/ภาพ:
นางสาวพชรธร สุวรรณวิเศษ
โรงเรียนพระหฤทัยคอนแวนต์
เรียบเรียง: บุรฉัตร ศรีวิลัย[/caption]

หนังสือพิมพ์ฐานเศรษฐกิจ ปีที่ 37 ฉบับที่ 3,315 วันที่ 19-22 พ.ย. 2560 หน้า 26

ดาวน์โหลดอีบุ๊กแทรกข่าว