จากเลนส์สู่เรื่องราว... บันทึกประวัติศาสตร์ของแผ่นดิน ตอน 6
จากเลนส์สู่เรื่องราว... บันทึกประวัติศาสตร์ของแผ่นดิน ตอน 6 | จากเยาวชนคนหนึ่งที่มีใจรักในการถ่ายภาพ และรู้สึกภูมิใจทุกครั้งที่ภาพสามารถสร้างรอยยิ้มและความสุขให้กับคนอื่น ๆ ได้ วันที่ ๒๓ ต.ค. ๒๕๕๙ หลังจาก “พระบาทสมเด็จพระปรมินทรมหาภูมิพลอดุลยเดช บรมนาถบพิตร” สวรรคตได้ ๑๐ วัน หัวใจดวงเล็ก ๆ ได้นำพากล้องคู่ใจเดินทางสู่พระบรมมหาราชวัง มาเป็นจิตอาสาถ่ายภาพให้กับประชาชนที่หลั่งไหลเดินทางมากราบสักการะพระบรมศพ “ในหลวง รัชกาลที่ ๙” ของปวงชนชาวไทย โดยไม่มีค่าใช้จ่ายและส่งต่อภาพแห่งความทรงจำไปถึงมือเจ้าของภาพทุกคน
การถ่ายภาพดำเนินมาเรื่อย ๆ จนได้เห็น “ชมรมเด็กหลังเลนส์ โรงเรียนพระหฤทัยคอนแวนต์” ซึ่งมีคุณครูสุรกานต์ ดะห์ลัน เป็นที่ปรึกษา และได้มีโอกาสถ่ายภาพงานพระราชพิธี จึงรู้สึกสนใจเป็นอย่างมาก การได้รับคำชวนจากคุณครูสุรกานต์ให้เป็นส่วนหนึ่งของ “เครือข่ายช่างภาพเยาวชนจิตอาสา กรมศิลปากร” เหมือนกับเป็นการเปิดโอกาสให้หนู เด็กผู้หญิงตัวเล็ก ๆ คนหนึ่ง ได้ทำสิ่งที่รักให้เต็มสุดความสามารถ การได้เป็นส่วนหนึ่งของการบันทึกประวัติศาสตร์ครั้งยิ่งใหญ่ของคนไทย ซึ่งสำหรับเด็กคนหนึ่งแล้ว ไม่ใช่เรื่องที่ง่ายเลย
วันที่ ๒๑ มิ.ย. ๒๕๖๐ ถือเป็นครั้งแรกที่ได้มีโอกาสเข้าไปในพื้นที่ก่อสร้างพระเมรุมาศ อาคารสูงใหญ่ ความสูงมากกว่า ๕๐ เมตร แข็งแกร่งและสง่างาม เป็นสิ่งที่ไม่เคยคิดมาก่อนว่า จะได้มีโอกาสที่จะได้เข้ามายืน ณ ที่แห่งนี้ เป็นที่ซึ่งรู้สึกว่า เราได้เข้าใกล้พระองค์อย่างที่สุด ได้เห็นรายละเอียดการจัดสร้างพระเมรุมาศด้วยตาของตัวเอง และตาที่พยายามมองผ่านเลนส์ช่องเล็ก ๆ เพื่อสื่อสารความรู้สึกผ่านภาพที่เต็มไปด้วยความยิ่งใหญ่ ที่รังสรรค์จากความจงรักภักดีของคนทำงานในทุก ๆ ส่วน
การได้ถ่ายภาพงานที่เกี่ยวข้องกับ “ในหลวง รัชกาลที่ ๙” ทำให้หนูได้เรียนรู้เรื่องราวทางประวัติศาสตร์ ศิลปวัฒนธรรม ประเพณี และความเชื่อที่แฝงอยู่ในทุกองค์ประกอบที่เกี่ยวข้อง ทำให้รู้ถึงคุณค่าของฝุ่นผงเล็ก ๆ จากการฉลุลายพระโกศจันทน์ที่คณะทำงานและจิตอาสาทุก ๆ ท่าน รักษาไว้อย่างดีที่สุดแทบไม่อยากให้มีส่วนไหนตกถึงพื้น การถ่ายภาพพระราชพิธีในครั้งนี้จึงไม่เหมือนกับการถ่ายภาพทั่วไป การกดชัตเตอร์แต่ละครั้ง คือ การเลือกมุมที่ดีที่สุด จังหวะที่ดีที่สุด เพราะนั่นคือ วินาทีของแผ่นดินที่ไม่สามารถนำกลับคืนมาได้ ทำให้หนูและเพื่อน ๆ เรียนรู้วิธีการทำงานที่เสมือนกับผู้ใหญ่ เร่งพัฒนาฝีมือของตนเองเพื่อถ่ายทอดความประทับใจที่ได้เห็นภาพของคนไทยที่อาสามาทำงานด้วยใจ ไม่ได้รับสิ่งตอบแทนที่มีค่าใด ๆ แต่สิ่งที่ได้สำหรับพวกเขา คือ ความสุข ความสุขที่ได้ทำในงานที่ตัวเองรัก และเพื่อพระองค์ท่าน และสิ่งนี้ถือเป็นปรากฏการณ์ที่ต้องจารึกในประวัติศาสตร์
วันที่ ๒๑ ก.ย. ๒๕๖๐ เยาวชนจิตอาสาตัวเล็ก ๆ ก็ได้มีโอกาสเข้าร่วมพิธีบวงสรวงพระมหาพิชัยราชรถและราชยาน ซึ่งเป็นส่วนหนึ่งในพระราชพิธีถวายพระเพลิงพระบรมศพฯ ในเดือน ต.ค. วินาทีที่พระมหาพิชัยราชรถเคลื่อนออกจากโรงเก็บ ซึ่งปิดประตูมานานเกือบทศวรรษ รู้สึกใจหายอย่างบอกไม่ถูก รู้สึกว่า ในหลวงกำลังจะห่างจากพวกเราไกลขึ้นไปอีก ทั้ง ๆ ที่ในห้วงเวลาที่พระองค์ท่านสวรรคต ก็รู้สึกว่า ห่างจากพวกเราชาวไทยมากแล้ว และพอนึกย้อนกลับไปในวันที่ ๑๓ ต.ค. ปีก่อน นั่นคือ วันที่รู้สึกถึงการสูญเสียครั้งใหญ่หลวงของพสกนิกรชาวไทยทั้งในประเทศและต่างประเทศ ตอนนี้เข้ามาสู่เดือน ต.ค. อีกครั้ง เดือนที่พระเมรุมาศกำลังจัดสร้างเพื่อใช้ในพระราชพิธีถวายพระเพลิงพระบรมศพกำลังจะเสร็จสมบูรณ์แล้ว สีทองอร่าม ณ ท้องสนามหลวง เหมือนจะนำความทรงจำเกี่ยวกับพระองค์ท่านกลับคืนมาอีกครั้ง เวลาหมุนผ่านมิอาจฉุดรั้งไว้แม้แต่เสี้ยววินาที พวกเราเครือข่ายช่างภาพเยาวชนชมรมเด็กหลังเลนส์จะขอทำหน้าที่ของเยาวชนที่เก็บวินาทีภาพประวัติศาสตร์ให้ดีที่สุดอย่างสุดความสามารถ
[caption id="attachment_216382" align="aligncenter" width="335"]
เรียบเรียง: บุรฉัตร ศรีวิลัย[/caption]
“งานครั้งนี้ คือ งานที่ยิ่งใหญ่ที่สุด การได้มีโอกาสทำงานถวายในหลวง ไม่เพียงแค่เป็นส่วนหนึ่งของการบันทึกภาพประวัติศาสตร์ การได้ถ่ายรูปให้กับประชาชนทำให้เราได้รับสิ่งดี ๆ ตอบแทนมาทางด้านจิตใจ นั่นคือ การได้เห็นผู้สูงอายุมีความสุขและรอยยิ้ม ที่มาพร้อมกับคำอวยพรต่าง ๆ คือ สิ่งตอบแทนที่ล้ำค่าที่สุด นับเป็นความภูมิใจสูงสุดที่เด็กอายุ ๑๕ คนหนึ่ง จะทำได้”
หนังสือพิมพ์ฐานเศรษฐกิจ ปีที่ 37 ฉบับที่ 3,303 วันที่ 8-11 ต.ค. 2560
