จากเลนส์สู่เรื่องราว บันทึกประวัติศาสตร์ของแผ่นดินตอน 5
ก้าวสู่เดือนตุลาคม สายฝน
จากฟากฟ้าที่โหมแรงใน
เดือนก่อนๆ เริ่มซาลง
พระเมรุมาศ ณ ท้องสนามหลวงเริ่มส่องประกายสีทองอร่ามงดงามจับตาทั้งในกลางวันและกลางคืน การก่อสร้างที่เดินหน้าพร้อมๆ กับเสียงในหัวใจที่เริ่มดังขึ้นจนได้ยินอย่างแจ่มชัด “คิดถึงพระเจ้าอยู่หัว”
ในวันนี้ก็เช่นเดียวกัน หลังเลิกเรียนพวกเราชมรมเด็กหลังเลนส์ โรงเรียนพระหฤทัยคอนแวนต์ ได้เดินทางตามกำหนดการของกรมศิลปากรที่เปิดโอกาสให้สื่อมวลชนเพื่อเก็บภาพความคืบหน้าการก่อสร้างพระเมรุมาศ วันนี้ในมือของพวกเราไม่ได้มีเพียง
กล้องถ่ายภาพแต่ยังมีมะลิหอมดอกน้อยๆ ที่เรียงร้อยเป็นมาลัยที่พวกเราตั้งใจนำไปสักการะพระเมรุมาศที่กำลังก่อสร้าง
โครงสร้างพระเมรุมาศจากแรกเห็น เริ่มตั้งแต่การปักหมุด การยกเสาเอก ขึ้นโครงร่างเป็นพระเมรุมาศองค์ประธาน จนเริ่มเห็นเค้าโครงเป็นพระเมรุมาศทรงบุษบก 9 ยอด จาก
ระยะไกล ความตื่นเต้นที่เริ่มต้นขึ้นตั้งแต่แนวกั้นบริเวณก่อสร้างจนได้เห็น
พระเมรุมาศเต็มทั้งองค์ยิ่งเดินเข้าไปใกล้เท่าไหร่ ยิ่งรู้สึกถึงความยิ่งใหญ่ของงานสถาปัตยกรรมการก่อสร้างของ
ช่างไทย โครงสร้างอันสลับซับซ้อนของโครงเหล็กสีดำเผยให้เห็นถึงความสวยงาม อ่อนช้อย อย่างที่ไม่เคยเห็นจากที่ไหนมาก่อน สะท้อนถึงความงดงามที่ผู้มีส่วนเกี่ยวข้องในทุกกระบวนการร่วมเป็นส่วนหนึ่งในการลงแรง ลงใจ ใช้ทุกฝีมือและองค์ความรู้สร้างงานที่ดีที่สุดถวายแด่ในหลวงรัชกาลที่ 9
พื้นดินของท้องสนามหลวงในช่วงเดือนสิงหาคมยังเต็มไปด้วยแนวดินและวัสดุก่อสร้าง หลังสายฝนจากฟากฟ้าที่พร้อมเทกระหนํ่าตั้งแต่ช่วงดึกจน ถึงช่วงเช้า ทำให้บริเวณแห่งนี้เต็มไปด้วยแอ่งนํ้า ดินที่ดูหยาบและแข็งเปลี่ยนเป็นอ่อนนุ่มเหมือนจะดูดทุกสิ่งที่อยู่โดยรอบให้จมลงไปตามนํ้าหนักที่ไหลเทมากดทับ รองเท้านักเรียนสีดำขลับที่ตั้งใจขัดมา ตั้งแต่เช้าของพวกเราจึงเต็มไปด้วยรอย สีนํ้าตาลของดินในท้องสนามหลวงไปตามๆ กัน
นายช่างตั้งแต่บริเวณฐานชั้นล่างของพระเมรุมาศ จนถึงบริเวณปลายยอดซึ่งสูงขึ้นไปมากกว่า 50 เมตร ตั้งใจทำงานด้วยสติและความมุ่งมั่น สายตาที่แน่วแน่อยู่กับงานเบื้องหน้าทำให้พวกเราได้เพียงถ่ายภาพ แม้อยากจะเข้าไปสอบถามหรือสัมภาษณ์เพื่อเป็นความรู้ก็ยังไม่กล้า เพราะเกรงว่าอาจทำให้พี่ๆ นายช่างเสียเวลาในการทำงาน การถ่ายภาพต้องคอยหลบซ้ายที ขวาที ห้ามเกะกะ ซึ่งมีรถเข็นของนายช่างกำลังขนดินแม้กระทั่งอุปกรณ์ต่างๆ ตาก็มองผ่านเลนส์ ตัวก็ต้องห้ามเกะกะ ประหนึ่งว่าต้องมีสมาธิในการถ่ายภาพอย่างสูง และใส่ใจกับบริบทและสภาพแวดล้อมรอบข้างไปพร้อมๆ กัน เพราะทุกคนต่างมีหน้าที่รับผิดชอบของตัวเอง
การก่อสร้างมีความคืบหน้าไป มาก จนทำให้รู้สึกว่างานสำคัญใกล้เข้ามา ทุกขณะแล้ว... หนูหยุดตรงเบื้องหน้าพระเมรุมาศ จากโครงโล้นๆ วันนี้บันไดทางขึ้นสร้างเสร็จสมบูรณ์แล้ว มองขึ้นไป ตามขั้นบันไดจนสุดสายตา เราไม่ได้เห็นเพียงความยิ่งใหญ่แต่ยังสัมผัสถึง
พระบารมีที่แผ่ลงมาประทับในใจของพวกเราทุกคน หนูและเพื่อนๆ สมาชิก
ในชมรมบรรจงวางพวงมาลัยที่เตรียมมาลงบนแท่น เพื่อน้อมรำลึกถึง
พระมหากรุณาธิคุณอันหาที่สุดมิได้ของในหลวงรัชกาลที่ 9
เสียงกดชัตเตอร์รัวๆ ซํ้าๆ ณ สนามหลวง ถือเป็นเรื่องปกติของชมรม “เด็กหลังเลนส์” ร.ร.พระหฤทัยคอนแวนต์ เรามีสมาชิกหลายสิบคนและมีกล้องประจำตัวทุกคน คุณครู สุรกานต์ ดะห์ลัน เป็นทั้งครูที่ปรึกษา ที่สอนให้พวกเรารู้จักการถ่ายภาพ การกำหนดแสง การเลือกมุมกล้องต่างๆ รวมถึงการวางตัว มารยาทในการถ่ายภาพให้กับเด็กๆ ทุกคน คุณครู จะสอนให้เราใส่ใจกับคนรอบข้าง โดยใช้กล้อง ใช้ภาพถ่ายเป็นเครื่องมือส่งผ่านความสุขจากภาพให้ผู้อื่นและรับผิดชอบต่อสังคมเสียสละเพื่อส่วนรวม
การเริ่มต้นทำสิ่งที่รักคือการถ่ายภาพ และทุ่มเทเวลาที่สามารถจัดได้จากการเรียนในชั่วโมงปกติ เข้าไป
เป็นส่วนเล็กๆ ในการร่วมถ่ายภาพงานพระราชพิธีถวายพระเพลิงพระบรมศพ
เป็นโอกาสสำคัญที่ทำให้พวกเราได้ทำหน้าที่เป็นจิตอาสาเก็บภาพการก่อสร้างพระเมรุมาศด้วยความภาคภูมิใจและเป็นเกียรติประวัติแด่วงศ์ตระกูล และพี่ๆ จิตอาสาคงรู้สึกเช่นเดียวกันที่ได้มีส่วนร่วมในด้านต่างๆ
ภาพที่หนูมองเห็นผ่านเลนส์กล้อง เห็นพี่ๆ น้าๆ ข้าราชการและ จิตอาสา ร่วมทำงานในส่วนต่างๆ ไม่ว่า จะเป็นส่วนของงานประติมากรรมจิตรกรรม และงานก่อสร้าง หลายท่านที่เดินทางมาจากต่างจังหวัดหลอมรวมเป็นพลังเดียวเพื่อในหลวง เสียสละและทุ่มเท เพื่อสร้างผลงานออกมาอย่างประณีตวิจิตรราวกับใส่ดวงใจของแต่ละคนลงไป สังเกตได้จากทุกสายตาที่จับจ้องผลงานที่อยู่เบี้องหน้า แม้กระทั่งเวลาที่เราเข้าไปถ่ายภาพ พี่ๆ เหล่านั้นก็ยังไม่ละสายตาจากงานที่กำลังทำอยู่เลย แม้อากาศจะร้อนบ้าง ฝนตกบ้าง เราพูดคุยและถามพี่ๆ ว่า “เหนื่อย ไหมคะ” ทุกๆ คนจะตอบเหมือนกันว่า “ไม่รู้สึกเหนื่อย และอยากจะทำงานให้ได้มากที่สุด ภาคภูมิใจที่สุดที่ได้ทำเพื่อในหลวง”
[caption id="attachment_213927" align="aligncenter" width="387"]
เรื่องและภาพ: นางสาวนภสร เศรษฐภักดี โรงเรียนพระหฤทัยคอนแวนต์[/caption]
“กล้องเป็นเครื่องมือสำหรับเก็บภาพ เราชมรมเด็กหลังเลนส์ขอทำ หน้าที่ในการบันทึก และเก็บความทรงจำ ทุกวินาที เพื่อเป็นมรดกไทยสืบต่อไป”
จากหนังสือพิมพ์ฐานเศรษฐกิจ ปีที่ 37 ฉบับที่ 3,301 วันที่ 1 - 4 ตุลาคม พ.ศ. 2560
พื้นดินของท้องสนามหลวงในช่วงเดือนสิงหาคมยังเต็มไปด้วยแนวดินและวัสดุก่อสร้าง หลังสายฝนจากฟากฟ้าที่พร้อมเทกระหนํ่าตั้งแต่ช่วงดึกจน ถึงช่วงเช้า ทำให้บริเวณแห่งนี้เต็มไปด้วยแอ่งนํ้า ดินที่ดูหยาบและแข็งเปลี่ยนเป็นอ่อนนุ่มเหมือนจะดูดทุกสิ่งที่อยู่โดยรอบให้จมลงไปตามนํ้าหนักที่ไหลเทมากดทับ รองเท้านักเรียนสีดำขลับที่ตั้งใจขัดมา ตั้งแต่เช้าของพวกเราจึงเต็มไปด้วยรอย สีนํ้าตาลของดินในท้องสนามหลวงไปตามๆ กัน
เสียงกดชัตเตอร์รัวๆ ซํ้าๆ ณ สนามหลวง ถือเป็นเรื่องปกติของชมรม “เด็กหลังเลนส์” ร.ร.พระหฤทัยคอนแวนต์ เรามีสมาชิกหลายสิบคนและมีกล้องประจำตัวทุกคน คุณครู สุรกานต์ ดะห์ลัน เป็นทั้งครูที่ปรึกษา ที่สอนให้พวกเรารู้จักการถ่ายภาพ การกำหนดแสง การเลือกมุมกล้องต่างๆ รวมถึงการวางตัว มารยาทในการถ่ายภาพให้กับเด็กๆ ทุกคน คุณครู จะสอนให้เราใส่ใจกับคนรอบข้าง โดยใช้กล้อง ใช้ภาพถ่ายเป็นเครื่องมือส่งผ่านความสุขจากภาพให้ผู้อื่นและรับผิดชอบต่อสังคมเสียสละเพื่อส่วนรวม
ภาพที่หนูมองเห็นผ่านเลนส์กล้อง เห็นพี่ๆ น้าๆ ข้าราชการและ จิตอาสา ร่วมทำงานในส่วนต่างๆ ไม่ว่า จะเป็นส่วนของงานประติมากรรมจิตรกรรม และงานก่อสร้าง หลายท่านที่เดินทางมาจากต่างจังหวัดหลอมรวมเป็นพลังเดียวเพื่อในหลวง เสียสละและทุ่มเท เพื่อสร้างผลงานออกมาอย่างประณีตวิจิตรราวกับใส่ดวงใจของแต่ละคนลงไป สังเกตได้จากทุกสายตาที่จับจ้องผลงานที่อยู่เบี้องหน้า แม้กระทั่งเวลาที่เราเข้าไปถ่ายภาพ พี่ๆ เหล่านั้นก็ยังไม่ละสายตาจากงานที่กำลังทำอยู่เลย แม้อากาศจะร้อนบ้าง ฝนตกบ้าง เราพูดคุยและถามพี่ๆ ว่า “เหนื่อย ไหมคะ” ทุกๆ คนจะตอบเหมือนกันว่า “ไม่รู้สึกเหนื่อย และอยากจะทำงานให้ได้มากที่สุด ภาคภูมิใจที่สุดที่ได้ทำเพื่อในหลวง”
[caption id="attachment_213927" align="aligncenter" width="387"]
“กล้องเป็นเครื่องมือสำหรับเก็บภาพ เราชมรมเด็กหลังเลนส์ขอทำ หน้าที่ในการบันทึก และเก็บความทรงจำ ทุกวินาที เพื่อเป็นมรดกไทยสืบต่อไป”
จากหนังสือพิมพ์ฐานเศรษฐกิจ ปีที่ 37 ฉบับที่ 3,301 วันที่ 1 - 4 ตุลาคม พ.ศ. 2560
